Papież przeprasza Indian, ale zapomniał o Męczennikach, misjonarzach Kanady

W trakcie podróży Franciszka do Kanady, by uhonorować rdzenną ludność, nie zapominajmy o kanadyjskich męczennikach, którzy przelali krew, w służbie Kanadzie.

Wśród wielu kanadyjskich męczenników życie św. Jeana de Brebeuf i jego towarzyszy wyróżnia się szczególnie, oddał on swoją młodość, zdrowie i życie za ludy Kanady. Relacje jezuickie, listy  pierwszych misjonarzy w XVII wieku, opowiadają o radościach, cierpieniach i próbach misjonarzy jezuickich, którzy przybyli na dziką ziemię Kanady.

Młodzi księża jezuiccy chętnie zgłaszali się na ochotnika, by służyć ludom aborygeńskim mieszkającym w Kanadzie. Zakon jezuitów wysłał wielu młodych misjonarzy, którzy opuścili komfort cywilizowanego życia we Francji, w podróż na dzikie teren Kanady.
Jeden z takich jezuitów, Jean de Brebeuf, wyruszył w 1625 roku. Przybył do Quebecu i przystąpił do zakładania wiosek dla ludów Huron. Brebeuf był mile widziany i zaprzyjaźniony przez łagodne plemiona Huron, z którymi spędzał większość czasu.

Brebeuf zyskał szacunek plemion Huronów, które nazwały go „Echon”, co oznacza „ten, który dźwiga ciężki ładunek”. Wspominał: „Czasami byłem tak zmęczony, że moje ciało nie mogło już nic więcej zrobić. Ale moja dusza była przepełniona wielkim szczęściem, gdy zdałem sobie sprawę, że cierpię to dla Boga”.

Brebeuf studiował długie godziny, aby nauczyć się języka Huronów, stworzył również pisany alfabet dla ludzi, aby mogli spisać swoją historię. Wyjaśniając, że misjonarze muszą uczyć się języka Huronów, napisał do swojego przełożonego: „Bo jeśli nie są biegli w języku, nie mogą siać, a tym bardziej zbierać”.

„Mam znośne umiejętności w tym języku, ale inni, którzy tu są, są w nim bardzo biegli” – kontynuował. „Wśród innych klejnotów, którymi robotnik w tej misji powinien błyszczeć, delikatność i cierpliwość muszą być na pierwszym miejscu; i to pole nie wyda owocu tylko przez łagodność i cierpliwość; bo nigdy nie należy oczekiwać, że zmusi się kogoś gwałtownym i arbitralnym działaniem”.

Brebeuf wraz z kolegami jezuitami znosił niezliczone cierpienia w nowym świecie, w tym roje komarów i szerzące się choroby. Jednak pomimo wszystkich swoich cierpień misjonarze nigdy nie przestali służyć Aborygenom. Założyli szpitale i miasta, aby pomieścić ludzi, opiekując się chorymi i udzielając im chrztu.

„Boże mój, bardzo mnie smuci, że nie jesteś znany, że na tej dzikiej pustyni nie wszyscy nawrócili się do ciebie, że grzech nie został z niej wypędzony” – napisał Brebeuf w swoim duchowym dzienniku. „Mój Boże, nawet jeśli wszystkie brutalne tortury, jakie muszą znosić więźniowie w tym rejonie, spadną na mnie, ofiaruję się im najchętniej i tylko ja będę je cierpieć”.

Pokojowe plemię Huron było często atakowane przez brutalnych Irokezów, którzy palili ich miasta i torturowali ich lud. 16 marca 1649 r. plemię Irokezów najechało wioskę Huron w Saint Louis, chwytając Brebeufa, Gabriela Lalamenta i innych nawróconych Huronów. Więźniowie zostali zmuszeni do przejścia po śniegu do miasta św. Ignacego.

Więźniów bito pałkami, gdy wjeżdżali do zdobytego miasta. Relacje zbiegłych Huronów wspominały:

Przybyli Irokezi w liczbie tysiąca dwustu ludzi; zabrali naszą wioskę i pojmali ojca Brebeufa i jego towarzysza; i podpalili wszystkie chaty. Zaczęli wyładowywać swoją wściekłość na tych dwóch Ojcach; zabrali ich oboje, rozebrali do naga i przymocowali do słupa.

„Wyrwali paznokcie z palców. Bili ich deszczem ciosów, pałkami w ramiona, lędźwie, brzuch, nogi i twarz; nie ma żadnej części ich ciała, która nie wytrzymałaby tej udręki” — opowiadał nawrócony.

Jednak pomimo swoich mąk Brebeuf „nie przestawał mówić o Bogu i zachęcać wszystkich nowych chrześcijan, którzy byli jeńcami jak on, aby dobrze cierpieli, aby mogli dobrze umrzeć, aby udać się z Nim do Raju ”.

Apostata Huron wylewał wrzątek na Brebeufa kpiąc z chrzest. Następnie Irokezi zadali misjonarzowi niezliczone tortury.

„Pierwszym było rozgrzanie toporków i przyłożenie ich do lędźwi i pod pachami” — czytamy w relacji. „Z tych rozgrzanych do czerwoności toporków zrobili kołnierz i włożyli go na szyję tego dobrego Ojca”.

„Nie widziałem żadnej udręki, która bardziej wzbudziłaby we mnie współczucie” — wspominał jeden z Huronów. „Widzisz bowiem nagiego mężczyznę przywiązanego do słupa, który mając ten kołnierzyk na szyi, nie może powiedzieć, jaką przyjąć postawę. Bo jeśli pochyli się do przodu, ci, którzy znajdują się powyżej jego ramion, tym bardziej go obciążają; jeśli odchyli się do tyłu, te na jego brzuchu zadają mu tę samą udrękę; jeśli jest wyprostowany, nie pochylając się w jedną lub drugą stronę, płonące grzechotki równo po obu stronach, zadają mu podwójną torturę”.

„Następnie nałożyli na niego pas z kory, pełen smoły i żywicy, i podpalili go, co upiekło całe jego ciało. Podczas tych wszystkich mąk ojciec de Brebeuf trwał jak skała, nieczuła na ogień i płomienie, co zdumiewało wszystkich krwiożerczych nieszczęśników, którzy go dręczyli” – kontynuuje relacja.

„Jego gorliwość była tak wielka, że ​​nieustannie głosił tym niewiernym, aby próbowali się nawrócić”.

Aby uniemożliwić mu mówienie więcej, odcięli mu język oraz górną i dolną wargę. Potem zabrali się za obdzieranie ciała z jego nóg, ud i ramion, aż do kości; a potem upiec go przed oczami, aby go zjeść.

Ci rzeźnicy, widząc, że dobry Ojciec zaczął słabnąć, kazali mu usiąść na ziemi; a jeden z nich, biorąc nóż, odciął skórę pokrywającą jego czaszkę.
Odwaga Brebeufa wzbudziła nawet szacunek jednego z jego morderców, który „widząc, że dobry Ojciec wkrótce umrze, zrobił otwór w górnej części jego klatki piersiowej i wyrwał mu serce, które upiekł i zjadł”. Inni przychodzili pić jego jeszcze ciepłą krew, którą pili obiema rękami, mówiąc, że ojciec de Brebeuf był bardzo odważny, aby znieść tyle bólu, ile mu zadali, i że pijąc jego krew, staną się odważni jak on.

Brebeuf chętnie przyjął męczeństwo w Kanadzie. Rzeczywiście, pragnąłem zostać zabity ze względu na Kanadę i naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Przed swoją męczeńską śmiercią napisał: „Niezależnie od tego, do jakiego konkluzji [ludy aborygeńskie] dojdą, i bez względu na to, jak będą nas traktować, postaramy się, dzięki łasce Naszego Pana, znosić to cierpliwie dla Jego służby. Jest to szczególna łaska, jaką Jego Dobroć udziela nam, abyśmy znosili wszystko dla Jego dobra”.

Rzeczywiście, najważniejszym pragnieniem kanadyjskich misjonarzy było nawrócenie dusz dla Boga, a jeśli to konieczne, umrzeć za ludzi, którym służyli. Pracowali niestrudzenie, aby zapewnić ludom aborygeńskim lepsze życie; nie po to, by pozbawiać ich tożsamości, ale by rozwijać ich kulturę i życie, czyniąc z nich prawdziwie chrześcijańskich.

Nie wolno zapominać ani przepraszać nawrócenia ludów aborygeńskich i cierpień misjonarzy jezuickich, którzy oddali życie za Kanadę i jej ludy. Brebeuf jest tylko jednym z wielu, którzy zginęli za ten kraj, a jego śmierć nie może pójść na marne.Ludy aborygeńskie szczególnie powinny pamiętać o służbie misjonarzy, którzy przybyli, by umrzeć dla nich. Ci ludzie powinni być uhonorowani i zapamiętani w historii Kanady.

Źródło: Lifesitenews

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]