Kard. Bergoglio to heretyk i traci urząd automatycznie?

„Teoria automatycznej utraty papiestwa z powodu herezji pozostaje jedynie opinią i nawet św. Robert Bellarmin to zauważył i nie przedstawił tego jako nauczania samego Magisterium. Odwieczne Magisterium papieskie nigdy nie nauczało takiej opcji. Papież nie może popełniać herezji, gdy wypowiada się ex cathedra, jest to dogmat wiary. W swoim nauczaniu poza wypowiedziami ex cathedra może jednak popełniać doktrynalne dwuznaczności, błędy, a nawet herezje. A ponieważ papież nie jest tożsamy z całym Kościołem, Kościół jest silniejszy niż pojedynczy błądzący lub heretycki papież. W takim przypadku należy go z szacunkiem skorygować (unikając czysto ludzkiego gniewu i lekceważącego języka), stawiać mu opór, tak jak stawia się opór złemu ojcu rodziny. Jednak członkowie rodziny nie mogą ogłosić, że ich zły ojciec został usunięty z ojcostwa. Mogą go korygować, odmówić mu posłuszeństwa, oddzielić się od niego, ale nie mogą ogłosić jego detronizacji.

Nie ma żadnej władzy, aby ogłosić lub uznać wybranego i powszechnie akceptowanego papieża za papieża nieważnego. Stała praktyka Kościoła pokazuje, że nawet w przypadku nieważnego wyboru, ten nieważny wybór zostanie de facto uzdrowiony poprzez powszechną akceptację nowego wybranego przez przeważającą większość kardynałów i biskupów.

Nawet w przypadku papieża-heretyka nie straci on automatycznie swojego urzędu i nie ma w Kościele żadnego ciała, które mogłoby ogłosić jego obalenie z powodu herezji. Takie działania ocierałyby się o swego rodzaju herezję koncyliaryzmu czy episkopalizmu. Herezja koncyliaryzmu czy episkopalizmu mówi w zasadzie, że w Kościele istnieje organ (Sobór Ekumeniczny, Synod, Kolegium Kardynałów, Kolegium Biskupów), który może wydać prawnie wiążący wyrok w sprawie Papieża.

W 1917 roku, kiedy wszedł w życie Kodeks Prawa Kanonicznego (Codex Iuris Canonici), Magisterium Kościoła wyeliminowało z nowego ustawodawstwa uwagę Decretum Gratiani ze starego Corpus Iuris Canonici, która stanowiła, że Papież, który odstąpi od właściwej nauki, może zostać usunięty. Nigdy w historii Magisterium Kościoła nie dopuściło żadnych kanonicznych procedur detronizacji heretyckiego papieża. Kościół nie ma nad papieżem żadnej władzy formalnej ani sądowej.

Pewna tradycja katolicka mówi, że w przypadku papieża-heretyka członkowie Kościoła mogą go unikać, stawiać mu opór, odmawiać mu posłuszeństwa, a wszystko to można zrobić bez konieczności posiadania teorii lub opinii, która mówi, że heretyk papież automatycznie traci swój urząd lub w konsekwencji może zostać obalony.

Dlatego też musimy podążać pewniejszą drogą i powstrzymywać się od obrony zwykłej opinii teologów (nawet jeśli są to święci, jak św. Robert Bellarmin), która głosi, że papież-heretyk automatycznie traci swój urząd lub może zostać obalony zatem przez Kościół.

Czytelników zainteresuje także ten artykuł:
Biskup Schneider do biskupa Stricklanda: „Przyszli papieże będą wam wdzięczni!”

Papież nie może popełniać herezji, gdy przemawia ex cathedra, jest to dogmat wiary.

Ponieważ sprawa heretyckiego papieża jest po ludzku nierozwiązywalna, musimy z wiarą nadprzyrodzoną błagać o Bożą interwencję, ponieważ ten pojedynczy błądzący papież nie jest wieczny, ale doczesny, a Kościół nie jest w naszych rękach, ale w wszechmocnych rękach Boga.

Dobrzy katolicy znają prawdę i muszą ją głosić, zadośćuczynić za błędy błądzącego papieża.

Musimy mieć dość nadprzyrodzonej wiary, ufności, pokory, aby przetrwać tak niezwykłą próbę. W tak stosunkowo krótkich sytuacjach (w porównaniu do 2000 lat) nie należy ulegać zbyt ludzkiej reakcji i łatwemu rozwiązaniu (stwierdzenie nieważności jego pontyfikatu), ale zachować trzeźwość (zachować zimną krew), a jednocześnie prawdziwy nadprzyrodzony pogląd i zaufanie w Bożą interwencję i niezniszczalność Kościoła.

źródło- Biskup Athanasius Schneider, List do gazety The Remnant, 18.9.2023